Newsy

Prowokacyjne, intrygujące ALPY

2012-08-24

Pielęgniarka, sanitariusz, gimnastyczka i jej trener tworzą grupę, która świadczy wyjątkowe usługi. Za pieniądze zastępują zmarłych ludzi, ucząc się ich zachowań, przyzwyczajeń i ról, które kiedyś odgrywali. Pomagając innym po stracie najbliższych, sami znajdują się w sytuacjach, których nie da się do końca przewidzieć. Wynajęci przez rodzinę, krewnych lub kolegów zmarłych starają się jak najlepiej zapełnić pustkę po tych, którzy odeszli.

Grupa nosi nazwę Alpy, a jej lider nazywa siebie Mont Blanc. Wszyscy przestrzegają surowej dyscypliny i zasad. Mają ukończone minimum 14 lat, noszą pseudonim, nazywając siebie jednym z alpejskich szczytów i pisemnie deklarują rzeczy, w których są dobrzy i źli oraz te, których nie są w stanie w ogóle wykonać. Muszą być punktualni, czyści i zadbani, szanować innych, znać się na psychologii i socjologii oraz robić przekonywujące wrażenie. Nie wolno im zmieniać wyglądu bez zgody lidera i nawiązywać uczuciowych relacji z klientami. Powinni wspierać interesy grupy i być dumni, że do niej należą.
Członkowie Alp starają się wykonywać swoje usługi jak najlepiej. Pewnego dnia sytuacja nagle wymyka się jednak spod kontroli. I wtedy nie wiadomo już co jest grą, a co zwykłą rzeczywistością...

„Alpy” to trzeci (po „Kle” i „Kinetta”) pełnometrażowy film fabularny w dorobku Giorgosa Lanthimosa – jednego z najzdolniejszych greckich twórców średniego pokolenia. W jednej z głównych ról występuje znana polskim widzom z filmu „Kieł” Aggeliki Papoulia. Na 68. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2011 roku film otrzymał Nagrodę Osella dla najlepszego scenariusza.

2012 – Specjalne Wyróżnienie Nagrody FIPRESCI na MFF w Sofii
2011 – Nagroda Osella dla najlepszego scenariusza oraz nominacja do Złotego Lwa na MFF w Wenecji
2011 – MFF w Toronto

„Trzeci film fabularny Lanthimosa zatytułowany Alpy to równie prowokacyjna jak Kieł produkcja, ale z nieco mniejszym ładunkiem prowokacji. To jak Kieł bez kłów. Znów chodzi o świat poddany pełnej kontroli, ale mniej tu okrucieństwa, bo historia koncentruje się wokół metodologii udawania. To bardzo klarowna wizja reżysera, która pełna jest doskonale wymyślonych strategii aktorskich.”
Indiewire

„Alpy pretendują do miana filmowego wyzwania. Pozbawione głównej linii narracji, pełne dziwnych ujęć, filmowanych nie z tradycyjnej perspektywy, skupiają się na pozornie nieważnych szczegółach, oferując nam szczątkową historię, która wygląda tak, jakby czegoś w niej brakowało. Hollywood mógłby skroić z tej historii łzawe romansidło lub thriller, ale w tym filmie widać raczej fascynację Hitchcockiem. Alpy intrygują jednak głównie tym, o czym opowiadają. To film z pogranicza absurdalnej komedii i czarnej tragedii, opowiadający o silnej potrzebie czułości w świecie pełnym emocjonalnej przemocy.”
Screendaily

„Śmiech jest jedyną możliwą odpowiedzią na pierwszą scenę w Alpach, w której gimnastyczka prosi trenera, aby mogła próbować układ w rytm muzyki pop. W następnej scenie w karetce sanitariusz pyta ranną w wypadku dziewczynę, kto jest jej ulubionym aktorem. Okazuje się, że jest nim Jude Law, co przypomina rodzaj klasycznej komedii, która czyni dziwność tej sytuacji boleśnie znajomą. Gdy dziewczyna w końcu umiera, pielęgniarka oferuje pogrążonym w smutku jej rodzicom, że może zastąpić ich córkę od czasu do czasu. Rodzice się zgadzają, co tylko dopełnia w tym filmie absurdu sytuacji.”
The Hollywood Reporter

Zapraszamy od 24 sierpnia!